PL
Interaktywny pokój luster „Dźwięk w nieskończoności“
Czy zauważyłeś, że na gładkich powierzchniach Twoje oczy instynktownie szukają odbić?
Już w 6 tysiącleciu przed naszą erą ludzie używali prymitywnych zwierciadeł. Z biegiem czasu proces tworzenia luster został udoskonalony, a poszerzył się również zakres ich zastosowania: lustro stało się narzędziem i przedmiotem badań oraz narzędziem do realizacji twórczych projektów. Pisma z XVI wieku zawierają opis zjawiska wielowarstwowego odbicia, natomiast wiek XIX oferuje społeczeństwu osobiste urządzenie rozrywkowe – kalejdoskop tworzący iluzję nieskończonego odbijanego wzoru.
Wykorzystanie luster w rozrywce w XX wieku nabrało nowego rozmachu, gdy sławna japońska artystka Yayoi Kusama (jap. 草間彌生) zaczęła wykorzystywać lustra do tworzenia „lustrzanych sal nieskończoności“ (ang. infinity mirror rooms). W lustrzanych salach nieskończoności można doświadczyć wielowarstwowego odbicia, czyli opisanego już pięćset lat temu zjawiska tworzącego iluzję nieskończoności. Obecnie w wielu miastach na całym świecie powstają lustrzane sale, które są tworzone w wyniku inspiracji twórczością japońskiej artystki.
Ta interaktywna instalacja urządzona pod generatorem elektrowni tworzy niepowtarzalną atmosferę, której nie dałoby się stworzyć w zwykłych pomieszczeniach z lustrami. Zainstalowane w tej zaskakującej przestrzeni światła reagują na dźwięk: częstotliwość dźwięku zmienia kolor piksela LED, a głośność dźwięku zmienia jego jasność, dzięki czemu w lustrzanych odbiciach możesz oglądać barwną falę dźwiękową wypływającą w górę z Twojego ciała. Niedoskonałości ścian kanału chłodzącego, które są odtwarzane przez lustra umieszczone w pokoju, pozwalają na zniekształcenie fal dźwiękowych widzianych w odbiciu, które znikają w nieskończoność, a tym samym przekazują wrażenie dźwięku zniekształconego w przestrzeni.
Projekt został sfinansowany przez:
RU
Интерактивный зеркальный лабиринт «Звук в бесконечности»
А вы замечали, что на гладкой поверхности взгляд инстинктивно ищет отражение?
Примитивными зеркалами люди пользовались ещё в 6 тысячелетии до нашей эры. Постепенно, с усовершенствованием процесса изготовления зеркал, увеличивалось и количество сфер их применения. Зеркала стали инструментом и объектом научных исследований, а также средством реализации творческих проектов. В письменных источниках XVI в. можно найти описание феномена многослойного отражения, а в XIX в. общественности уже предлагалось личное устройство для развлечения – калейдоскоп, создававший иллюзию бесконечного отражённого узора.
В ХХ в. применение зеркал для развлечения приобрело новое ускорение после начала использования известной японской художницей Яёй Кусама (яп. 草間彌生) зеркал для создания её знаменитых «бесконечных зеркальных комнат» (анг. Infinity Mirror Rooms). «Бесконечные зеркальные комнаты» дают возможность ощутить описанное пятьсот лет назад многослойное отражение, создающее иллюзию бесконечности. Сегодня во многих городах мира можно найти зеркальные лабиринты, созданные под влиянием работ художницы.
Эта установленная под генератором электростанции интерактивная инсталляция создаёт несколько другую атмосферу по сравнению с обычными зеркальными лабиринтами. Расположенные в необычном пространстве источники света реагируют на звук: частота звука меняет цвет светодиодного пикселя, а сила звука – яркость, поэтому в зеркальных отражениях вы видите исходящую от вас вверх цветную звуковую волну. Несовершенство стен канала охлаждения, воспроизведённое установленными в комнате зеркалами, позволяет исказить видимые в излучении звуковые волны, которые исчезают в бесконечности и тем самым передают чувство искажаемого в пространстве звука.
Проект финансировали: